SAHEED E AZAM BHAGAT SINGH JAIL NOTE BOOK PUNJABI

ਭਾਰਤ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕੌਮੀ ਪ੍ਰਵਾਨਿਆਂ ਨੇ ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਹਨ ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸ਼ਹੀਦੇ ਆਜ਼ਮ ਹੋਣ ਦਾ ਗੌਰਵ ਸ. ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਹੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ।ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਭਾਰਤ ਦੇ ਰਾਜ-ਭਾਗ 'ਤੇ ਕਾਬਜ਼ ਹਾਕਮ ਜਮਾਤਾਂ ਅਤੇ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੀ ਇਹ ਮਜਬੂਰੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵਿਸ਼ਾਲ ਲੋਕਾਈ ਵਿੱਚ ਸਤਿਕਾਰ ਦੇ ਪਾਤਰ ਸ਼ਹੀਦੇ-ਆਜ਼ਮ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅਪਨਾਉਣ ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੁਟਿਲ ਚਾਲ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਹੀਦੇ-ਆਜ਼ਮ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਸੋਚ ਨੂੰ ਲੋਕਾ ਕੇ ਰੱਖਣ। ਅੱਜ ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਮੁੜ ਲਿਖੇ ਜਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਧਨਵੰਤ ਰਾਜਸੱਤਾ 'ਤੇ ਕਾਬਜ਼ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਹਿਤਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਅਹਿੰਸਾਵਾਦੀ ਨਰਮ ਦਲੀਏ ਅਤੇ ਹਿੰਸਾਵਾਦੀ ਗਰਮਦਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡ ਕੇ ਮੁਕਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਸਮਾਂ ਵਿੱਥ ਵਧਣ ਨਾਲ ਹਿੰਸਾਵਾਦੀ ਗਰਮ ਦਲੀਆਂ ਦੇ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੂੰ ਮਾਨਤਾ ਤਾਂ ਦੇਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਪਰ ਹਿੰਸਾਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਜਾਣ ਬੁੱਝ ਕੇ ਹਾਸ਼ੀਏ ਉਪਰ ਧੱਕਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਹਿੰਸਾਵਾਦ ਦੀ ਮਾਨਵਵਾਦੀ ਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਹਿੰਸਾ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਕੁਝ ਜਾਂਬਾਜ਼ਾਂ ਦੇ ਮਨਪਸੰਦ ਸ਼ੌਕ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੇ ਸ਼ਹੀਦ ਆਪਣੀ ਧਰਮ ਆਸਥਾ ਲਈ ਸ਼ਹੀਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਅੱਗੇ ਨਾ ਕੇਵਲ ਸੰਕਟ ਦੀ ਘੜੀ ਟਾਲਣ ਲਈ ਦੈਵੀ ਆਸਰਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਸਵਰਗ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰਿਆਂ ਦੇ ਲਾਲਚ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾ ਬੈਠਣ ਦਾ ਧਰਵਾਸ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸ. ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲਾਲਚਾਂ, ਆਸਰਿਆਂ, ਧਰਵਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਸੀ। "ਮੈਂ ਨਾਸਤਿਕ ਕਿਉਂ ਹਾਂ ?” ਲਿਖਣ ਵਾਲਾ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਕਿਸੇ ਭਰਮ-ਭੁਲੇਖੇ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਮਰਨਾ ਕਬੂਲ ਕਰਨਾ ਸ. ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਰਾਜਸੀ ਕੱਦ ਨੂੰ ਕਾਬਲੇ-ਰਸ਼ਕ ਬੁਲੰਦੀਆਂ ਤੋਂ ਵੀ ਉਚੇਰਾ ਮਾਨਵੀ ਸ਼ਾਨ ਉਚ-ਦੁਮਾਲੜੀ ਚੋਟੀ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।